همگرایی رسانه نوعی تحول از قانون گذاری بر پایه کارکردهای اجتماعی رسانه، به قانونگذاری بر پایه اقتضائات سیاست صنعتی و تکنولوژیکی است. همگرایی اشاره به یک فرآیند دارد و نه به یک واقعه تمام شدنی. طبق نظریه فرهنگ همگرایی رسانه ای، همگرایی یک تحول همه‌جانبه است که ارتباط بین فناوری‌ها، صنایع، بازارها، سبک‌ها و مخاطبان را تغییر میدهد و در سه عنوان صنعت، بازار و فناوری خلاصه و با دو فرایند سازمان محور بالا- پایین و فرایند مصرف کننده محور پایین-بالا شناخته می‌شود. همگرایی تغییر در سازمان‌های رسانه‌‌‌ای را در بر دارد، همگرایی رسانه ای بیانگر تمرکز رسانه‌‌‌ای است. رسانههای جدید همراه با فرهنگی نو هستند که ارتباط ما با رسانه ، جایگاه رسانه و جایگاه مخاطبان را متحول ساخته است. مخاطب جدید همگرایی، دارای خصوصیات چند قالبی، مشارکت جو و فعال می‌باشد. چالش اصلی همگرایی نحوه ارائه و رساندن محتوا به مخاطبان و کلید آن تکنولوژی بی سیم است. کلید درک رسانههای جدید در درک فرهنگ مشارکتی می‌باشد. فرهنگی که در پی تحولات دیجیتالی رسانههای جدید در فرهنگ مخاطبان رسانه‌ها به وجود آمده است مانند ۱-(تحرک) که مربوط به ارتباطات در حرکت می‌شود۲-(تعامل) متعلق به چگونگی این رسانه‌ها می‌باشد و مصرف مشارکتی رسانه‌ها را بیان می‌کند۳-(هویت) رسانه‌ها هر روز شخصی تر می‌شوند و در تشکیل (چه کسی) مصرف کننده نقش خود را بارز تر می‌سازند. اینترنت نمونه شاخصی از رسانههای جدید است . تلویزیون می‌تواند به اینترنت و رسانههای جدید به نگاه همکاری که رابطه تعاملی را ترجیح می‌دهند بنگرد . مخاطبان فرهنگ رسانههای همگرا ، مخاطبان تلویزیون خواهند ماند. همگرایی رسانه ای جای است که رسانههای هنر و رسانههای سنتی به یکدیگر می‌رسند . رسانههای نو و کهنه حتی در اشکال پیچیده تر از گذشته با یکدیگر تعامل خواهند داشت. تولید محتوا در اینترنت با دریافت چند قالبی ، مشارکت جویی و فعال بودن مخاطب در تلویزیون رابطه مستقیم دارد در نتیجه فرهنگ مشارکتی یک فرهنگ واحد در رسانه‌ها می‌باشد.